Ciekawostki psychologiczne #3 – Prozopagnozja – obce twarze w tłumie

Czy potrafisz sobie wyobrazić, że nie rozpoznajesz swojej twarzy w lustrze? Albo, że nie potrafisz wyłapać z tłumu swojej mamy? Tego doświadczają ludzie z zaburzeniem nazywanym prozopagnozją.

Słowo „prozopagnozja” pochodzi z greckiego: „prosopon” – twarz i „agnosia” – nierozpoznawanie. Prozopagnozja inaczej zwana „ślepotą twarzy” jest zaburzeniem, w którym nie potrafimy identyfikować znanych nam twarzy. I nie chodzi o to, że ktoś NIE WIDZI twarzy, tylko nie potrafi powiedzieć kto kim jest patrząc na jego twarz właśnie.

Jest kilka teorii na to, w jaki sposób rozwija się prozopagnozja. Niektórzy rodzą się z neurologicznym uszkodzeniem mózgu odpowiedzialnym za rozpoznawanie twarzy. Niektórzy przeżywają traumę, która oddziałuje na tę samą część mózgu.

Okazuje się, że zaburzenie to jest bardziej „popularne”, niż dotychczas zakładano. Szacuje się, że 1 na 50 osób doświadcza prozopagnozji.

Dziś jeszcze nie ma metody leczenia. Ale jest sporo sposobów na to, w jaki sposób sobie z nią radzić. I tak, na przykład część ludzi uczy się rozpoznawać znajome osoby po głosie lub ubraniu, kształcie ciała, włosach, a nawet po ich sposobie chodzenia. Niektórzy nauczyli się też rozpoznawać konkretne elementy twarzy, jak np. duży nos czy wąskie usta.

Jako osoba, która nie cierpi na to zaburzenie, jest mi bardzo trudno sobie wyobrazić, jak trudne w codziennym życiu musi ono być.

Mimo, iż nie ma na razie metod leczenia prozopagnozji, osoby chore świetnie sobie radzą w społeczeństwie. Jeśli Ty lub ktoś Tobie bliski cierpi na to zaburzenie – daj znać w komentarzu jak sobie radzi(sz).

*Źródło:

Bate, S. (2015). Information About Prosopagnosia.

National Institutes of Health (February 14, 2007). NINDS Prosopagnosia Information Page.