Pamiętasz?

Pamiętasz, kiedy zwyczajne spotkanie z przyjaciółmi było wystarczające? Gdy nie byliśmy obsesyjnie przywiązani do naszych smartfonów? Gdy nie musieliśmy się kontaktować ze sobą przez Facebooka, tylko po prostu fajnie spędzaliśmy ze sobą czas?

Pamiętasz, kiedy cisza była wystarczająca? Gdy nie czuliśmy przymusu zagłuszania jej, gdy wydawała nam się zbyt głośna?

Pamiętasz, kiedy zwykła rozmowa była wystarczająca? Gdy nie musieliśmy rozmawiać z 5 osobami, które nawet nie były z nami fizycznie, a my „spędzaliśmy” razem czas? Pamiętasz, że dużo ważniejsze jest poświęcanie swojego, jakże cennego, czasu osobom, którym zależy? I to nie tylko wirtualnie?

Pamiętasz, kiedy radość z chwili obecnej była wystarczająca? Gdy nie czuliśmy przymusu robienia snapów, nagrań, edycji, nakładania filtrów tylko po to, by udowodnić innym jak fantastycznie spędzamy czas?

Pamiętasz, kiedy „dziękuję” było wystarczające? Nie musieliśmy dzielić się wszystkim w mediach społecznościowych, by udowodnić innym (i zebrać dziesiątki komentarzy), że jesteśmy wspaniali, dobrzy dla innych i możemy zainspirować innych do naśladowania?

Pamiętasz, kiedy „lubię Cię” było wystarczające? Gdy nie mieliśmy jakiejś chorej obsesji na punkcie zbierania lajków od ludzi, których nawet nie znamy?

Pamiętasz, kiedy „pragnę Cię” było wystarczające? Gdy nie musieliśmy martwić się dlaczego ktoś nie odpisuje na nasze wiadomości? Gdy nie potrzebowaliśmy usilnie tego, by ktoś nas chciał?

Pamiętasz, kiedy „kocham Cię” było wystarczające?