Bo przecież wszystko może się przytrafić…

Przedstawiam Wam prawie 40-minutowy film, który zobaczyłam po raz pierwszy jeszcze w trakcie studiów.

Wartościowy. Do refleksji.

Bohater filmu, rezolutny Tomek Łoziński, ma 6 lat. Poznaje świat przemierzając park na hulajnodze. Zatrzymuje się, by wąchać kwiaty, gonić motyle, nakarmić wiewiórkę i łabędzie. Przede wszystkim jednak zatrzymuje się przy stojących wzdłuż parkowych alejek ławkach, na których siedzą starsze osoby.

Rozmawiając z nimi konfrontuje swoją wiedzę z ich doświadczeniami. Dowiaduje się o potrzebie wiary i nieuchronności śmierci, wartości zdrowia, pracy i rodziny, dolegliwościach późnego wieku, przyczynach biedy, roli pamięci, kolejach ludzkich losów, na które wpływ miewa i historia, i ich własne decyzje.

Przekonuje się, że samotność może być przekleństwem, ale i cenioną wartością. Nie chce przyjąć do wiadomości, że los ma wypisany na dłoni. Nie chce pogodzić się z nieuchronnością. Pełen dziecięcych złudzeń jest przekonany, że w życiu wszystko może się przytrafić: można na przykład spotkać małego dinozaura albo starszy pan w okularach może żyć 120, a nawet dużo więcej lat.

Przejażdżka Tomka przez park stopniowo zmienia się w symboliczną wędrówkę przez życie.