ChAD – historia Moniki
Mój mózg nie jest zły, tylko trochę, OK, może umiarkowanie bardziej niż trochę, popękany. Nie jestem straszną osobą, dwubiegunowość nie jest tym, kim jestem. Nie jest to ani osoba z ulicy, ani Twój współpracownik. To po prostu kolejna rzecz, która nie definiuje mnie lub ich całkowicie. Zawsze będę mieć chorobę afektywną dwubiegunową, chyba że ktoś wymyśli lekarstwo. Nie wstrzymuję oddechu, nie liczę na to. I tak, już zawsze będę miała problem z kontrolowaniem moich emocji, radzeniem sobie z problemami społecznymi lub zawodowymi, relacje nigdy nie będą łatwe, ponieważ tak często mój brak kontroli będzie krzywdził tych, których kocham.
Prawdopodobnie zawsze do pewnego stopnia wszystkich rozczaruję, ponieważ podążanie za czymś/kimś i koncentracja nie są moją mocną stroną. No i te emocje… Wszystko dotyczy moich emocji.
Zawsze będę dziwna. Będę też kochała zaciekle, wszystko czuła namiętnie, dałabym z siebie wszystko, kiedy mogłam, byłam wierna, przepraszam za swoje złe uczynki, współczuję bardziej, niż większość ludzi i będę się śmiała tak bardzo, aż zaboli brzuch. Będę szczególnie dbała o okazane mi zaufanie i nadal ufam innym otwarcie. Zawsze będę nieco łatwowierna, co jest tylko kolejną formą niewinności wobec okrucieństw tego świata i moją szczególną cechą.
Zawsze będę łamać zasady i trochę się z Tobą nie zgadzać. Obiecuję, że nie będziesz się nudzić, a jeśli poświęcisz czas na poznanie mojego dwubiegunowego mózgu, może się okazać, że jesteś otwarty na zupełnie nowe spojrzenie na świat. Jestem mądra, zabawna i dwubiegunowa. Ludzie tacy jak ja kochają siebie i wiesz co? Nie obwiniam ich. Też siebie kocham.
