Chcę się zabić
Ma dwadzieścia kilka lat. Albo dobija czterdziestki. Jest młodziutką kobietą. Albo mężczyzną w kwiecie wieku. Studiuje w niedużym polskim miasteczku. Albo pracuje w dużej korporacji w jednej z europejskich stolic.
Posłuchaj…
Jego śmierć była ciosem. Każda jest. Wiedziałam, że stracił sens życia. Nie miał już siły, ale nie sądziłam, że podjąłby się takiego działania. Drastycznego. Wtedy jeszcze nic nie wiedziałam o depresji i samobójstwach. I kompletnie zaszokowały mnie statystyki, które mówiły, że był wyjątkowo narażony na próbę samobójczą.
Na zewnątrz był… Hmmm… określilibyście go jako “normalnego”. Taki przeciętny gość. Chociaż przesypiał większą część dnia, opuszczał zajęcia i wolał grać na konsoli do bladego świtu. Bardzo dużo się śmiał i lubił żartować. Wydawał się taki beztroski, a jego najbliżsi przyjaciele nie mieli pojęcia, że umierał w środku.
Teraz już wiem, że przed nami udawał, a w środku czuł, że wszystkich nas zawodzi, nienawidził siebie i nie widział zupełnie dla siebie miejsca w przyszłości. Był zbyt młody, by wiedzieć, że sporo jego znajomych czuło się tak samo i nie miał pojęcia, że to może minąć, a on może otrzymać odpowiednią pomoc i znaleźć swoją drogę poprzez wszechogarniającą ciemność.
Większość samobójców niekoniecznie chce umrzeć, ale chcą by minęło ich cierpienie i wewnętrzny ból, co doprowadziło do ogromnej potrzeby, by to wszystko wreszcie się skończyło. Wymyślają konkretny plan popełnienia samobójstwa, co sprawia, że czują się lepiej. Odczuwają ulgę, bo w końcu zobaczyli drogę wyjścia.
Znasz kogoś, kto przechodzi bardzo trudny czas w życiu? Znasz kogoś, kto wydaje się być w dołku emocjonalnym?
- Zadzwoń. Napisz wiadomość. Zorganizuj spotkanie. Pójdźcie na kawę i zapytaj, czy chce pogadać (jeśli nie od razu, to bądź gotowy na kolejny raz).
- Zapytaj wprost czy mają lub kiedykolwiek mieli myśli samobójcze. Nie bój się używać słowa na “S”. Mówiąc wprost o samobójstwie nie podsuwasz im takiego pomysłu, jeśli takie myśli się nie pojawiają.
- Jeśli przyznają, że mają takie myśli, powiedz, że to w porządku, że wielu ludzi miewa takie myśli na różnych etapach swojego życia. Zapytaj o to, czy ma konkretny plan na to, jak to zrobić.
- Jeśli powiedzą, że mają plan, poproś o to, by spróbowali się wstrzymać i by pozwolili Ci zostać z nimi, do momentu aż się skontaktują z lekarzem lub pójdą do szpitala.
Jeśli Ty masz myśli samobójcze.
- Proszę, spróbuj, tylko spróbuj uwierzyć w to, że można znaleźć wyjście z trudnych sytuacji, nawet jeśli w tej chwili tego wyjścia nie widzisz.
- Czy możesz na chwilę usiąść, porozmawiać z kimś zaufanym, zobaczyć się z lekarzem, porozmawiać z psychologiem szkolnym, współpracownikiem albo kimś z rodziny?
- Nie bój się, ponieważ jest wielu ludzi, którzy są w stanie Ci pomóc, wystarczy, że powiesz tylko dwa słowa. Daj im szansę. I sobie.
- Nie jesteś sam. Pamiętaj o tym. Mimo, iż czasem obecność innych może się wydawać emocjonalnym obciążeniem – zawsze miej w głowie to, że są ludzie, którym na Tobie zależy i których Twoja śmierć mocno zaboli.
- Proszę, zgódź się na rozmowę. Zadzwoń, napisz. Zanim cokolwiek zrobisz, powiedz o tym.
Jeśli doświadczasz myśli samobójczych, z którymi trudno sobie poradzić, PROSZĘ, zajrzyj na tę stronę: http://samobojstwo.pl/ i daj sobie pomóc.
